جستاری در القاب حضرت عباس (ع)

در منابع بسیاری، کنیه حضرت عباس(ع) را ابوالفضل بر شمرده‏اند که در بین کنیه‏های ایشان، ابوالفضل (= ابوفاضل، ابوالفضائل) مشهورترین است اما دیگر کنیه‏های او یا غیر مشهور هستند و یا این که پس از واقعه کربلا حضرت را بدان خوانده‏اند.

● کنیه‏های حضرت عباس (ع)

در فرهنگ عربی به آن دسته از نام‏هایی که با پیشوند اَبْ (در مردان) و اُمّ (در زنان) همراه باشد، کنیه می‏گویند. سنت گذاشتن نامی در قالب کنیه برای افراد در میان قبایل عرب، گونه‏ای بزرگداشت و تجلیل نسبت به فرد به شمار می‏آید.(۱)
در اسلام نیز توجه زیادی به آن شده است غزالی می‏نویسد: «رسول خدا(ص) اصحاب خود را از روی احترام برای به دست آوردن دل‏هایشان به کنیه صدا می‏زند و آنهایی که کنیه نداشتند، کنیه‏ای برایشان انتخاب می‏فرمود و سپس آنها را بدان می‏خواند. مردم نیز از آن پس، فرد مذکور را به همان کنیه می‏خواندند. حتی آنان که فرزندی نداشتند تا کنیه‏ای داشته باشند کنیه‏ای می‏نهاد. پیامبر اکرم(ص) رسم داشت حتی برای کودکان نیز کنیه انتخاب می‏نمود و آنان را مثلاً ابا فلان صدا می‏زد تا دل کودکان را نیز به دست آورد».(۲) در اینجا کنیه‏های حضرت عباس(ع) بر شمرده می‏شود:
۱) ابوالفضل‏

در منابع بسیاری، کنیه حضرت عباس(ع) را ابوالفضل بر شمرده‏اند (۳) که در بین کنیه‏های ایشان، ابوالفضل (= ابوفاضل، ابوالفضائل) مشهورترین است اما دیگر کنیه‏های او یا غیر مشهور هستند

ادامه نوشته

روز شمار...

 

روز شمار فاجعه ی کربلا

          روز دوم محرم

 * در اين روز امام وارد سرزمين کربلا شدند.

* حرّ بن يزيد رياح; طي نامه عبيدالله بن زياد را از ورود امام به کربلا مطلع ساخت.

* امام حسين ( ع ) فرزندان و برادران وآهل بيت خود را جمع كرد و  بعد نظري برآنها انداخته گريست و گفت : خدايا ما عترت پيامبر تو محمد ( صلي  الله عليه وآله ) هستيم ، مارا ازحرم جدمان راندند ، وبني اميه درحق ما جفا  روا داشتند .
خدايا حق مارا از ستمگران بستان وما را بر بيدادگران پيروز گردان . ام كلثوم ( عليها السلام ) به امام حسين ( ع ) گفت : اي برادر احساس عجيبي دراين وادي دارم واندوه هولناكي بردل من سايه افكنده است. امام   حسين ( عليه السلام ) خواهر را تسلي داد .
 * امام حسين( ع ) پس ازورود به كربلا به اصحاب خود فرمود :  مردم ، بندگان دنيا هستند و دين را همانند چيزي كه طعم ومزه داشته باشد . مي انگارند و تا مزه آن را برزبان خود احساس مي كنند آن رانگاه مي دارند وهنگاميكه بناي آزمايش باشد تعداد ينداران اندك مي شود .

عزاداری در...

عزاداري از د يد گاه فقهاي شيعه و سني

الف) عزاداري در نگاه علماي اهل‌سنت
براي تبيين نظر فقهاي اهل‌سنت در مورد عزاداري، به نقل از سه كتاب مهم فقهي، الفتاوي الهنديه معروف به فتاوي العالمگيري و غياثيه بسنده مي‌كنيم. در فتاوي الهنديه چنين آمدهاست: «ويكره النوح و الصياح و شق الجيوب في الجنازه و منزل الميت فأمّا البكاء من غير رفع الصوت فلا بأس و الصبر افضل»؛(1) در تشييع جنازه و در منزل ميت نوحه، گريه، شيون و پاره كردن گريبان مكروه است امّا گريه بدون فرياد اشكالي ندارد؛ ولي صبر و شكيبايي بهتر است.  در جاي ديگر مي‌نويسد: «امّا النوح العالي فلا يجوز و البكاء مع رقة القلب لا بأس به و يكره للرجال تسويد الثياب و تمزيقها للتعذية و لا بأس بالتسويد للنساء و امّا تسويد الخدود و الايدي و شق الجيوب و خدش الوجوه و نشر الشعور و نشر التراب علي الرؤس و الضرب علي الفخذو الصدر و ايفاء النار علي القبور فمن رسوم الجاهلية و الباطل و الغرور»؛(2) گريه و نوحة بلند روا نيست، امّا گريه‌اي كه از سوز قلب باشد، مانعي ندارد. لباس سياه براي مردان مكروه است ولي براي خانم‌ها اشكالي ندارد. سياه كردن گونه‌ها و دست‌ها، پاره كردن گريبان، زخمي كردن صورت، پريشان كردن موي، ريختن خاك بر سر، زدن بر سينه و ران و روشن كردن آتش بر سر قبرها، از رسومات دوران جاهليت بوده و باطل است.
در فتاوي غياثيه آمده است: «يكره النوح و الصياح لنهي النبي ـ صلي الله عليه و آله ـ و البكاء لابأس به كما روي ان النبي ـ صلي الله عليه و آله ـ بكي ابنه ابراهيم»؛(3) شيون، زاري و فرياد زدن مكروه است و پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ از آن جلوگيري فرموده است امّا گريه اشكالي ندارد زيرا روايت است كه پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ در مرگ فرزندش ابراهيم گريست

ادامه نوشته

عبدالله ابن زبیر...

عبدالله ابن زبیر  کیست؟

نگاهی به شخصیت عبدالله ابن زبیر که مختار در مکه با او بیعت کرد.

عبدالله ابن زبیر صحابی و پسر صحابی است. مادرش اسماء ذات النطاقین دختر ابوبکر بود. از بزرگان قریش و از صحابه پیغمبر، از مدعیانخلافت در زمان بنی امیه و از دشمنان امیرالمومنین علی علیه السلام و .... وی ازقبیله بنی اسد و پدرش زبیر بن عوام که از صحابه پیغمبر اسلام بود در سال دوم از هجرت در شهر مدینه متولد شد، او را اولین مولود مسلمان در مدینه می*دانند. ،پدربزرگش (مادری): ابوبکر، خلیفه اول، خاله اش: عایشه (دختر ابوبکر)،مادر بزرگ (پدری اش): صفیه دختر عبدالمطلب

نقش سیاسی عبدالله در زمان عثمان
عبدالله از کسانی است که در اغلب حوادث دورۀ خلافت عثمان بن عفان حضور داشته و از جملۀ افرادی است که از جانب عثمان مأمور به نسخه برداری از قرآن شد و در فتح افریقیه در شمال آفریقا شرکت داشت. و در جنگهای سال 30 هـ ق در فتح طبرستان و ایران شمالیهمراه "سعید بن عاص" بود. وی در جریان محاصرۀ خانه عثمان همراه فرزندان علی (ع) یعنی امام حسن و امام حسین (ع) و محمدبن طلحه و گروهی از بنی*هاشم مانع تعرض شورشیان به عثمان شد.

دشمنی با علی و اهل بیت (ع)
دشمن سختی برای علی علیه السلام بود و نسبت به آن حضرت جسارت و اسائه ادب می نمود. در سخنرانی اش، به آن حضرت دشنام می داد و او را با جملات رکیک خطاب می کرد. البته علی بن ابیطالب علیه السلام در همان جنگ او را اسیر کرد ولی او را آزاد کرد و فرمود: از اینجا برو تا ترا نبینم. او در دورانی که خود را خلیفه مسلمین می خواند، چهل جمعه صلوات بر پیغمبر و آل او را در خطبه خود نیاورد و می گفت: بدین سبب نمی گویم که کسانی بدین جمله مباهات نکنند مقصودش آل علی علیه السلام بود.

ادامه نوشته

آیا امام حسین(ع) پس از شهادت حضرت مسلم از وضع کوفه آگاه نشد؟ اگر مطّلع شد، چرابرنگشت؟

حضرت امام حسین (ع)بعد از شهادت مسلم بن عقیل از وضع کوفه آگاه شدند، ولی برنگشتند. هدف اساسی آن بزرگوار امر به معروف ونهی از منکر و قیام علیه دستگاه جبار بود، که فسق و فجور آن آشکار بود و در عین حال مدّعی جانشینی رسول خدا بود.حضرت حرکت کرده بود تا به دنیا بفهماند که یزید و امثال او لیاقت و شایستگی خلافت را ندارند. او، برای اصلاح امور جامعه اسلامی و از بین بردن بدعت‌ها و زنده کردن سنت‌ها قیام کرد.(1)
امام بر خود واجب می دانست علیه دستگاه قیام کند، هر چند منتهی به شهادت او شود. امام (ع)می دانست تاخود و یاران و خاندانش حتی بچة شیرخوارة او شربت شهادت ننوشند، اسلام پا برجا نخواهد ماند و خدا ورسول و دین و آثار آن از بین خواهند رفت .

ادامه نوشته